Δεν χρειάστηκε πολύ για να απλώσω ρίζες
Με τις βροχές του Χειμώνα και της Άνοιξης μεγάλωσα ανάμεσα στα άλλα ανθάκια, Τ' αδελφάκια μου...
Τα λευκά μου πέταλα γινόντουσαν διάφανα στον ήλιο και σκεφτόμουν ότι αυτό θάτανε η... Ευτυχία... που λένε οι άνθρωποι
Ώσπου ήρθε ένα χέρι και μ' έκοψε... Ένα απαλό, γυναικείο χέρι... με ξερίζωσε... Και είπα αυτό είναι το τέλος...
Ώσπου βρέθηκα εδώ
Ανάμεσα στ' άλλα ανθάκια, τ' αδελφάκια μου... στην κορφή του επιταφίου... Στην κορφή του κόσμου... Και τότε είπα... ΑΥΤΟ είναι... η Ε Υ Τ Υ Χ Ι Ά κι έσβησα απαλά... κοντά Του...
Επιτάφιος
Lamprini T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου