Πάπιγκο...
Μια Φθινοπωρινή μέρα.
Γυρίσαμε βρεγμένοι, από τα χωράφια, στο σπίτι κι αφήσαμε τα αδιάβροχα στο κάγκελο της εξώπορτας. Τον σκύλο δεν τον αφήσαμε να μπει μέσα, παρ' ότι μάς κοίταζε με τα, γεμάτα παράπονο, μάτια του. Έτσι, απέμεινε έξω, υπομονετικά, με την ελπίδα να του ανοίξουμε την πόρτα, να πάει να απαγκιάσει στο τζάκι. Εμάς, όμως, μάς απασχολούσε το πώς τα ζωντανά μας θα προφυλάσσονταν απ' αυτόν τον δύσκολο καιρό... Έτσι, τακτοποιηθήκαμε και πήγαμε για ύπνο. Οι αποφάσεις θα περιμένανε ως το επόμενο πρωϊνό....
ο σκύλος...
Ο σκύλος... ακόμα έξω περιμένει... 
